Na wat werk aan mijn probleem in Manila geen zak opgeschoten met de ambassade.
Ik had er zwaar de pee in, 's middag gewerkt op mijn laptop en 's avonds ging ik lekker eten bij Swagman hotel.
Mijn herinneringen aan Swagman zijn van mijn 1e reis een druk hotel waar busjes met oude dikke witte toeristen weredn aan en afgevoerd. Een drukte van belang aan de receptie met inchecken uitchecken, wisselen van geld, koffers die overal stonden en daaraan vast zat het restaurant, waar de ene nog lelijker dan de andere witte oude kerel naast een bloedmooi versgedouchete Filipina zit met daaromheen wat Filipino kinderen uit vorige "relaties". Wat een memories heb ik hier.
Nu een dode plek geen drukte er zit welgeteld 1 oude witte knar met een in mijn ogen hartstikke oude bejaarde filipina van wel 35 of 40 jaar. Baeh zoiets doe je toch niet ! Ik laat 3 mangoshakes en een reef en beef door mijn keel glijden, jawel ik voelde me niet goed voorheen, maar als ik me te barsten freet voel ik me weer beter. Dupke pakt imodiom, ik doe het my way. voor 1000 peso gefreten, op zich een wereldrecord, want dat is eigenlijk hier godsgans onmogelijk voor 1 persoon.
Swagman is exact hetzelfde gebleven, maar helaas is het zonder toeristen een hele saaie bedoeling, Klote want je wil niet weten wat ik allemaal daar heb beleefd. Het interieur was het enige wat er over is gebleven met een 3 meter lange opgezette krokodil boven de tap. Die krokodillen waren vroeger hier de dames, de als "krokodillen"hier de dikke witte toeristen van hun sapjes en centjes afhielpen.
Volgefreten wagel ik naar buiten, loop de straat uit, hoek om en een eindje verder gaan kijken naar het door vele geroemde LA cafe. Nou ik vind dat doorgaans geen toptent, maar eerder de overschot voor de "oude garde" die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten. Ik loop binnen en alle wijven kijken je aan, het is een freelancerhol, waar echt alles hoer is wat er binnen zit.
Binnen heb ik voor all times sake herinneringen opgehaald met een oude Australier die ook al meer dan 20 jaar daar gepensioneerd is en een Duitser die ook al te lang hier is. De australier had in de Vietnamoorlog gevochten en wist exact wat ik miste aan de sfeer van weleer in Swagman en zo. Zelf had hij veel liefjes, maar door zijn suikerziekte werkten zelfs Ciallis van 100 Mg niet meer.
De dames waren niet zo mijn type, ik vind het maar een marginale zaak en ook nu wederom alleen naar hotel gegaan, want ik had geen zin in een dame gekregen.
Groet, Foots
