Geen van de 3 en dit interesseert me ook niet.
Laat ik even heel eerlijk over mezelf zijn. Vroeger +- 4 jaar geleden liep ik zeer veel in het SKW rond. Ik kende velen bij naam en herkende zeer veel gezichten. Ik wandelde zelfs door de buurt, zonder ergens binnen te gaan, maar gewoon voor de fun. Ik voelde me een playboy, stoer, viriel en dacht dat ik een god was. Die jonge snaak, sportief, slim, knap? enz. (ben ik wel realistisch) Ik ging met verkeerde vrienden om. Ik verzorgde me, sporte, bruinde wat, hechte veel belang aan mijn loocks. De waarheid is dat dit de meiden niet boeit! Ik heb dan ook verschillende zeer slechte ervaringen gehad door mijn gedrag. Ja ik ben ook zwaar in het zak gezet.
Pijn had ik na normale relaties die zeer lelijk, teleurstellend afliepen en dan nog eens een hoer die me neerhaalde. Mijn hart deed pijn. Ik had verdriet! Ik ben niet perfect, maar had ik dit allemaal verdient?
Wonden helen en ik ben sterker geworden. Mis ik echte liefde? Jazeker! Wie niet? Ben ik hopeloos? Nee want dit is vragen om in de afgrond gegooid te worden. Is echte liefde te vinden bij de hoeren? Misschien zeer uitzonderlijk. Maar dan niet als jij erachter zoekt (moest dit het geval zijn), maar als de DVP en hopeloze crush krijgt op jou (ik zou dit nooit uitbuiten). Merk op dat dit mischien een kans is van 0.01 % op 100. Het zal wel ergens bestaan zonder dat geld ermee gemoeid is. Ik ben daar zeker van en wil blijven geloven in het goede van de mens. Nee als dat wegvalt, wat is dan het punt van hier op aarde te zijn?
Ik was verdwaald hier op aarde. Ik geloof niet in God en wat is de zin van het leven? Ik begon me te verdiepen in strekkingen en mijn studies verplichten dit zelfs door de ruime vorming. Mijn onzekere puberale ik viel weg en besefte dat al die grote namen plijten voor vrijheid van de geest. Het goede dat in de mens zit toonbaar maken. Zingeving van het leven nastreven. Oproepen tot actie en een standpunt in te nemen. Ik groeide stilaan naar de mens dat ik vandaag ben. Kritisch tegenover de wereld met mijn eigen onafhankelijke visie hierop. Ik laat me door niets of niemand lijden en streef zingeving van het bestaan na.
Is dit door de super hoereloper te worden zoals er nog nooit 1 bestaan heeft? Tuurlijk niet. Tegen wie moet ik me bewijzen? Msch tegenover mezelf? Laat me niet lachen! Dit is eigenlijk een vorm van verslaving en ik ben daar vatbaar voor. Ik wandel door het feit dat ik single ben en mijn natuurlijke behoeftes als man heb. Als je geen sex hebt kan je niet gelukkig zijn op lange duur (msch kunnen sommigen dit wel, ik niet).
Ik streef een balans na. Evenwicht, genot, geluk, liefde, vriendschap, houden van mezelf, proberen te houden van anderen. Ik ben maar een mens op deze enorme planeet.
