Woensdag eindelijk nog eens bij onovertrefbare Maya geraakt. 22jaar intussen? Wat een lijfje, wat een tetjes, wat een lekker kutje blijft het toch.
En zo down to earth. Geen kapsones, geen valse beloften. Gewoon Maya, oppersletje van het kwartier, wellicht de meest bereden foef van de straat. Er is een reden dat al haar collega's in haar raam willen gaan staan als zij boven weer wat worsten leegperst met haar zalige flapjes.... die hopen dat dat gouden raam (of de nieuwe wandelaar die denkt dat dat 'dé Maya' is) ook voor hen werkt.
Zalig uurtje gehad met dit perfecte stootkussen.... zoals velen iedere nacht....
Sinds Erica is er geen betere stoot ....