Er prijkt 1-1 op het scorebord. De bal ligt op de stip.
Trap jij hem maar, zegt een overjaarse Timmy Simons.
Axel Witsel gaat als een wolf naar de bal, grijpt hem.
Zoveel zelfvertrouwen, dat kan alleen maar mis gaan.
Even dacht ik, neen, George, neen, haal niet de hele natie op je kop.
Neen, neen, fluit Axel terug, deze jongen is er niet klaar voor, laat Vincent of Thomas hem toch trappen, neen, alsjeblieft neen.
De aanloop verraadde alles, even twijfel, even een aarzeling, Axel maakt de grootste fout uit zijn carriere.
Niet de doelman telt, Axel, maar de bal, je ziet hem achteroverleunen op het moment dat de Turk zijn hoek kiest.
Je ziet dat Axel twijfelt en de bal hoger wil, hoger dan de kolos die de hoek verkleint.
Je ziet Axel denken, je voelt Axel denken, je voelt dat hij de bal hoger wil.
Hij trapt hoger, als een miniem die nog nooit een strafschop trapte.
Een strafschop mag je missen. Maar een strafschop moet ALTIJD tussen de drie palen zijn, ten alle tijden.
Die twee seconden lijken tien minuten, de kroniek van de aangekondigde misser.
Axel trapt ...... Hoog over .......
"We pakken Duitsland wel in", "niets is verloren", "nu moeten we Duitsland wel gaan verslaan in eigen huis, maar we kunnen het", zijn de commentaren uit de monden van ontgoochelde, maar bloednuchtere jongens.
Het mooie, ik geloof deze gezond arrogante jongens ook nog. Op naar 2012, dan moet Duitsland er maar aan geloven
