Als het licht begint te worden zo rond een uur of 6, komt Vera ook weer wat tot leven, draait zich op en kruipt tegen me aan. “Sorry, I was really tired.”. We kussen wat en vallen weer in slaap. Twee uur later worden we wakker en handtastelijk. Orale oefeningen worden beide kanten overgeslagen en we gaan direct voor het condoom. Deze tweede keer duurt wat langer met een finish van achter, Vera in het matras gedrukt. Na het rubber te hebben gedumpt kruipen we weer tegen elkaar aan.

“How long can I stay”, vraagt Vera. Ik moet het hotel om 12:00 verlaten zet de wekker om 11:30. We vallen in elkaar in slaap. Tegen 11en zijn we allebei wel wakker. Op het rand van het bed vraagt ze naar mijn plannen.

“I’m off to Angeles City”, vertel ik haar.
“Oh I heard it is very cheap.”.
“I think same price as here no?”, vraag ik haar.
“No I hear girls go all-night for 1000 pesos”.
“Not the ones I had in my hotel last time”.
“Why were you so tired?”, vraag ik haar.
“Because I didn’t sleep yesterday?”.
”Why not?”.
“I stayed in LA Cafe. I did not get lucky Friday”. Ik kijk haar iets vragend aan.
“Many girls come from province to LA Café and if they do not get lucky they sleep in a corner. But the owner wakes us up if he sees us sleeping.”.
“So you go back tonight?”.
“No I got lucky I go back home now”.
“What if you had not gotten lucky?”.
“Then I would have stayed 4 days. The girls can stay 4 days before they have to leave”.


Ermita by day

Ik vraag of ze honger heeft en of ze wat wil eten. Onder tussen vertel ik haar dat in een bus neem naar Angeles. “How much is the bus?”, vraagt ze. “600 pesos”. “That’s too much. You can take a local bus for 150”. “Ok where does it go”. “Let me think” en in stilte lopen we verder. 

Voor de 7 euro verschil maakt het me eigenlijk ook niet zo veel uit. Inmiddels zijn we een kant op gelopen. “Do you know where you are going?”. “Nope”, geef ik eerlijkheidshalve toe. “Do you know somewhere good?”. Ze denkt even na en vertelt me om te keren. Terug langs LA Cafe en in een soort chinees restaurantje. We krijgen een tafeltje tussen de Chinezen. Vera wil eend eten, maar dat moet vooraf besteld worden. De prijzen zijn voor Filipijnen begrippen fors, maar als ik vraag hoeveel mensen een medium portie kunnen eten krijg ik als antwoord. “Between 4 and 6”. “Oh and the small portion”. “Between 2 and 3”. We nemen een klein portie om te delen. Drie mensen voedt het niet maar voor z’n 2en is het prima en voor 600 pesos valt dat ook wel te doen.

Ik neem afscheid van Vera bij mijn hotel en ga op zoek naar Swagman waar de bus zou gaan, rond een uur of 3. Ik had het adres van Swagman vanwege de redelijke recensies van hun fly-the-bus service opgeschreven. Dit zou om de hoek zitten. 10 hoeken later en inmiddels al een paar keer langs het Southern Cross hotel gelopen. Deze hebben ook een pendel service, maar de verhalen daarover waren niet te best. Swagman was niet te vinden, dus de gok met Southern Cross Shuttle genomen.

In de bar van het hotel neem ik een drankje en een beste man komt me DVD’s aanbieden. Sorry tablet neemt geen DVD’s. Voor thuis? Nee ik heb geen DVD speler meer, al jaren niet. Hij kijkt in zijn tas wat hij nog meer kan verkopen. Ik maak hem duidelijk dat ik niets ga kopen en bestel nog een 2e drankje. Half uur voor het vertrek van de bus loop ik nog even langs mijn hotel om mijn rugzak op te halen. De bus staat inmiddels klaar voor vertrek en een 5 tal gasten stappen in. Net als mij, met maar 1 doel voor ogen. De reis valt alles mee. Wellicht hebben ze geleerd van de slechte reclame. Airco werkt prima en de bus ziet er net uit. Met een beetje jammer gevoel verlaat ik Manila. Er is nog veel te ontdekken daar. Voel me nog niet echt geaard zo kort na de landing.

In Angeles is daar  reeds tijd voor. Twee uur jaren 70 rock muziek en een korte stop bij Jollybee’s later word ik bij mijn hotel in Angeles voor de deur afgezet.

Haha een paar dagen druk aan het werk en het staat vol met reacties Leuk!

Voor de zekerheid; ik ben inmiddels al weer thuis na de avonturen in Manila, AC, Bangkok, Pattaya en een ongelooflijke tijd in Jakarta.

Op moment daar is er nooit echt tijd geweest om echt verslagen te typen. Dus opende ik op een onbewaakt moment mijn tablet of telefoon en voegde dan wat kern woorden over de dag, avond of nacht aan het lijstje toe. Zodat bepaalde details je niet verloren gaan. Eenmaal thuis probeer ik daar dan een leuk verhaaltje van te maken. Voor mijzelf maar ook met informatie voor anderen.

In AC verbleef ik in het Clarkton. In een vorig bezoek was ik door een dame mee genomen naar Mirrors om daar een potje te poolen en te gaan karaoken. Zij wel te verstaan niet ik. Een schat van een Filipina op schoot die afwisselend Engelse en Tagalog love songs voor draagt raakte me meer dan ik verwacht had

Mirrors vond ik een leuke bar. Het zwembad bij Clarkton leek me goed voor om de middag door te brengen en dus was de keuze bij een 2e bezoek snel gemaakt.

Qua bars heb ik redelijk wat afgelopen. High Society had ik de vorige keer ontdekt en was dit keer een stuk groter sinds ze de tent er naast erbij geplakt hebben.

Viking ook een top avond gehad met 5 Filipina aan tafel, waarvan er eentje mee mocht naar het hotel voor de nodige nacht en ochtendgymnastiek. De AC verhalen staan in de steigers en komen er hopelijk ook snel uit. De ene bar is de andere niet. Heb we wel redelijk het rechte pad van Walking Street en Perimeter road gehouden. Maar genoeg bars gezien. Het is ook grappig hoe lemlendig de ene bar weer is na de vorige of anders om. En er zijn er zo veel.

Qua veiligheid. Het voelt veilig, maar je moet niet te veel van het pad af gaan. Zowel qua drank als de plekken waar de toeristen niet zijn. De verhalen over de perimeter road waren bekend en heb dus mijn veiligheid altijd voorop gesteld. Misschien te veel, maar ik vertel het liever na.

Een Filipina als souvenier meenemen is op het moment van beroering heel aanlokkelijk. Gelukkig heb ik mijn verstand kunnen behouden. Nu heb ik een jaar een soort van relatie met een Thai bargirl gehad. Die wilde ook niets liever dan mee komen. Het is allemaal met een sisser afgelopen. Gelukkig was ik maar 1 van de 3 en stuurde ik geen geld. Dat had ze zelf inmiddels ook wel met 2 gasten die haar een volledig westers loon stortten zodat ze mij op haar gemak op mijn 1e avond in Phuket kon inpakken.

Ok volgende keer ESDA op het lijstje zetten dan. Miss Philippines hoeft alleen maar mee naar het hotel. Ik hoef haar niet mee naar huis te nemen

Die gasten hadden wel een wingman, maar die was ook toeter dus dat hielp niet echt. Eentje lag op de bar te slapen en een andere viel van zijn kruk toen ik op probeerde te staan.

Inmiddels beginnen we toch wel handtastelijk te worden. Tongen raken verstrengeld en het lijkt Vera en mij beter een meer geschiktere plek op te zoeken. Ik geef aan dat het voor mij nu 3 uur ’s middags is en dat ik dus flink energie heb. “No problem”. Ik vraag om de rekening en reken zo’n 1400 pesos af. Buiten aangekomen vraagt Vera of we een taxi nemen. “It’s just around the corner there, we can walk I think?”. Ze stemt toe. Als we langs de 7/11 lopen vraag ik of ze iets nodig heeft.” Yes, condoms”. “Why do we need condoms”, vraag ik haar teasend. Direct doorhebbend dat ik nu klink als ik zonder wil, knipoog en vertel ik haar dat dit in het hotel aanwezig is.

We halen nog wat te drinken, iets te roken en ik vraag of ze iets wil eten. “No, I’m not hungry”, zegt ze. “Ok I am. Is it ok if we go somewhere for a quick bite?”. “Sure”. We lopen langs een Chowking en ik vraag dit was is. “It’s chowking”, is haar antwoord. Eenmaal binnen wijzigt ze 3 x haar bestelling en eindigt dan ook met een dienblad vol. Kijk zo help ik de lokale bevolking toch maar. Als ik een deel van de rijst laat liggen, geeft ze aan dat zonde te vinden. “ We Filipino don’t like wasting food.”. Ik help haar een beetje met haar bord. Ze zal zelf ook de helft van het dienblad laten liggen. “What happened with the we don’t like to waste food thing?”. “I’m full.”, antwoordt ze westers.

We lopen richting het hotel langs een openlucht restaurant waar een bandje staat te spelen. Ziet er ook prima uitziet om een keer te zitten. Receptie zegt er niets van dat ze mee komt. Eenmaal op kamer pakt ze een sigaret uit haar pakje. “It’s a non-smoking room”, geef ik aan. “Oh”, teleurgesteld. Ze loopt de badkamer in. “We can smoke here then”. We delen de sigaret en ontdoen ons langzaam van kledingstukken. Haar flinke boezem is wat iets gepushed, maar nog steeds flink. Ze is best wat aan de maat, maar dat maakt me op dit moment niet zo uit eigenlijk. De klik is wel goed. Ze neemt de kleren en vouwt deze op en brengt ze naar de kamer.

Ik stap onder de douche en laat het gordijn half open. Vera stapt er bij. Ze neemt wat zeep en begint me in te smeren. “Turn around”, vraagt ze. Ik draai me om en word flink in gezeept. Ze neemt de douchekop in haar hand en begint mij af te spoelen. Ze hangt de douch kop weer op en gaat door haar hurken. Geil kijkt ze omhoog en knipoogt. “Now it’s time for your sigar”. Het geile schouwspel levert resultaat op en Vera krijgt langzaam haar mond vol. Ze likt de schacht en zuigt op de eikel. Ik kan het niet laten om haar hoofd vast te houden als hem diep in haar mond neemt. Goed wat voelt dat lekker. Ik geef haar aan te stoppen voor ik haar mond vol blaf. Nu is het mijn beurt om haar op te frissen en sop haar goed in, inclusief de moeilijk bereikbare zone tussen haar benen. We drogen ons af en komen de koele slaapkamer in waar de airco zijn werk heeft gedaan.

“Can you shave yourself please?”, vraagt Vera. Iets verbijsterd omdat ik me zo’n 3 uur nog geschoren heb, ga ik kijken of iets aan de midnight shadow kan doen. Niet veel, maar misschien helpt het idee. Vera vraagt of het licht gedimd mag worden. “Just leave the light in de CR”. “CR?”, vraag ik. “Yes, CR”. Ik doe een licht aan.” No CR!”. Ik doe het licht in de douche aan en dat lijkt ze beter te vinden. “Come”, wenkt ze. We klimmen in elkaar en kussen. Ik kneed haar tieten en zuig aan haar tepels en langzaam daal ik af naar het net opgepoetste en afgespoelde grotje. Vera laat het niet lang toe. “I don’t want to come”.

Een kort kusintermezzo verder lig ik op mijn rug en zit ze tussen mijn benen met mijn pik weer in haar mond. Langzaam pijpt ze me en stopt even om te vragen weer de condooms liggen. Ik wijs naar het nachtkastje. Ze pakt er een en ik moet hem er zelf om doen. Ze klimt boven op en ze bereid me langzaam maar intens met haar handen op mijn borst. Mijn handen op haar kont en we wippen en kussen. Als we draaien vallen we bijna van het toch wel kleine bed. Rustig hebben we sex met lange halen en diepe stoten, haar benen om mij heen geklemt en haar handen op verkenningstocht. Lichtjes kreunend bij elke stoot voel ik het kloppend lid in haar. Ik neem er de tijd voor in missio met haar te spelen totdat ik het na een ruim half uur niet meer uithoud en het rubber wil knal.

“You were right, you do have a lot of energy”.
“Told you so, hope it was ok.”
“Yes, ok”.

Ik verlaat het bed richting de badkamer om het rubber te verwijderen en even af te spoelen. Als ik terug kom in de kamer ligt ze met haar gezicht naar de muur en lijkt me te zijn vergeten. Ik kruip onder de dekens en tegen haar aan. Maar geen respons. Ze begint te snurken en ik draai me dan ook maar om. Ik kijk op mijn klokje. Het is even 02:30. Mijn biologische klok staat nog op 18:30. Buiten is het lawaaierig en ik ben toch wel teleurgesteld dat ze zo snel in slaap is gevallen, na de heerlijke sex. Ik slaap zo tussen de bedrijven door een beetje. Telkens als ik wakker word slaapt Vera nog als een blok. Jammer vind ik dat toch wel.....

Over positieve berichten omtrent Panthera hoef je je denk ik geen zorgen te maken ...

Sex met een Filipina is iets dat  je in je leven moet meemaken.

Zij die het weten, snappen dit. Voor de rest: definitly try before you die. Probleem - nou ja probleem - is dat het niet bij een keer zal blijven. Mijn eerste platonische aanraking met deze (b)engeltjes was in Singapore. Mijn eerste bedervaring in Kuala Lumpur. Mijn eerste Filipijnenervaring na mijn Thaise girlfriend gedag te hebben gekust op Suvernambumi rondom Clark Airport. Ik vergat spontaan mijn vervolg vlucht. Als Chloe mij vraagt hoe ik laat ik precies vlieg, kijk ik het rooster nog eens goed na. De vlucht was 12 uur geleden. Het is niet de eerste keer dat ik een vlucht mis, maar de andere keer stond ik vast op de M10 richting Luton. Het is de eerste keer dat mijn vlucht zonder mij vertrok en dat ik in bed lag met een beeldschone Filipina die bij een gelijktijdig orgasme een I love you er uit vloept. Ze vlucht naar de badkamer en komt dan schichtig terug dat ze zich liet meevoeren in het moment. Afscheid is bevreemdend ik krijg de klap pas een dag later na drama wip met een Koreaanse. Laat dit een inleiding zijn voor wat komen gaat.

Een langere ontdekkingstocht in het land van de meisjes die er met je hart vandoor gaan, was nodig. Tijdens mijn laatste en tevens eerste bezoek aan het land van de werkelijke glimlach, was mijn hart al verpand in Bangkok. Drie dagen waren gelet dat ik mijn vlucht mistte duidelijk te kort om een goed beeld te krijgen. Nu is er rondom Clark niet veel te doen behalve massa’s Filipina dus dit maal een kort weekje gepland.

Ik vlieg van Amsterdam direct op Manilla en zal verder afreizen vanuit Clark. Ik zit in het vliegtuig naast een jong stel wat naar de Filipijnen komt om te helpen met de wederopbouw na de orkaan. Ze vertellen me dat ze het gevoel hadden iets te moeten doen en gaan een aantal weken de handen uit de mouwen steken. Ik ken dat gevoel niet. Iets te moeten doen. Gelukkig aan de ene kant. Aan de andere kant ben ik misschien wel een slecht persoon. Ergens is het meer je eigen rust vinden, dan een ander willen helpen. Mensen lopen er te koop mee dat ze anderen helpen en voelen zich genoodzaakt anderen op de hoogte te brengen van misstanden. Zodat men zich een beter persoon voelt, opdat anderen nu ook de hoogte zijn. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben best bereid te helpen, maar ik ga niet op zoek naar pet-projects waarbij ik kan helpen. Ik neem afscheid van de twee goody two shoes loop ik met bagage de aankomsthal uit richting de taxi stand. Er komt een man me tegemoet.

“You need taxi sir?”.
“Yes I do”.
“Ok follow me”.
“No, sir”.

Hij kijkt me iets verbaasd aan en vraagt me nogmaals hem te volgen.

“No, I go to the taxi stand”. Deze is zo’n 10 meter verder op.
“Oh, you don’t want good price?”.
“Nope I want meter”.

Hij neemt zijn verlies en ik boek een taxi via de officiële kanalen. Ik geef mijn boekingsvestiging aan de chauffeur die ik krijg toegewezen en hij zet de meter aan en rap verlaten we het vliegveld. Alles loopt voorspoedig tot halverwege de rit. De auto stottert en slaat af. Start weer, slaat weer af. Een simpele blik op het dashboard geeft de waarschijnlijke oorzaak; geen benzine. Lichtelijk in paniek verontschuldigd hij zich. Ik kijk hem aan. “Wat nu?”. Via de radio doet hij een oproep. Geen gehoor. “So now we wait?”, vraag ik hem. Hij kijkt om zich heen en begint zich te verontschuldigen. “Ok Ok. Is there a gas station near?”. Ja en hij verlaat de auto en haalt uit de koffer bak een jerrycan. Via de spiegel zich ik hem het viaduct afrennen. De meter staat nog aan. We zitten nu op 220 pesos. Ik zal deze maar in de gaten houden.

Zo’n 5 minuten later is hij nog niet terug en ik ben een redelijke attractie geworden. De blanke in de stilstaande taxi op de linker baan van het viaduct. Ach ze toeteren niet, ze schelden niet, ze steken geen middelvinger op of vinger uit. Geen probleem dus. Zou hij dit expres hebben gedaan om zo de meter door te laten lopen? Wellicht maar dat is wel erg desprerate.

Zo’n 100 pesos verder hoor ik dat er aan de auto gerommeld wordt. Het is de taxichauffeur die de benzine bijvult. Bezweet en naar benzine stinkend komt de taxi chauffeur weer achter het stuur. Biedt nog 10 z’n excuses aan. “It’s ok. Let’s just go”, vertel ik hem. Hoop moeite voor een 100 pesos extra en eigenlijk gaat dat er gewoon niet in. Als de taxi  voor stopt en mijn bagage uitgeladen is, geef ik hem het volledige bedrag. “That is inclusive the meter waiting on the bridge”. Dankbaar accepteert hij het en ik loop het hotel binnen.....

Iedereen zingt mee. De youtube liedjes. We zitten bij P. After bij P werd er geroepen toen de DJ zijn laatste plaats had gedraaid en de menigte voor het podia langzaam verzandt en verdwijnt. Nintendo’s op tafel en verder word er gewoon gezellig gedronken om de verjaardag van onze koning te vieren. Niet verwacht dat ze deze dag hier zo eindigen, maar het is gezellig.

Om even rond 16:00 kan ik mijn auto nog net parkeren langs de gracht. De hoeveelheid mensen op de been valt me dit jaar mee. Als ik richting de voordeur loop, zet ik mijn telefoon van vliegtuig modus en ontvang een stortvloed aan whatsapps. Ik pik er eentje uit, een vriendin, en contact haar waar ze is? Ik dump thuis mijn spullen en check nog even in de spiegel of ik niet onder de lippenstift zit.

Onderweg naar Nederland rijd ik achter een opgefokte bestuurder van een Porsche 911 Carrera. Ik hoor het boxer gegrom boven mij eigen bescheiden Vtje uit, terwijl de Porsche continu rechts of links over de vangrail probeert in te halen. Cruise snelheid is zo’n 180 en als de linker baan dan door Nur Links-klever wordt vrijgegeven, hoor ik het gegrom van de boxer nog harder. Zo aggresief links en rechts zwepend als de Porsche daar net was, verwachte ik een dikke uitloop. Het gaspedaal is blijkbaar zwaar want bij de 240 zit ik de Porsche nog op hielen. Hij loopt uit, maar overtuigend niet. Het spelletje wordt een paar keer herhaald en ik verbaas me erover. Het moet in de achteruit kijk spiegel toch minstens zijn irriatiepijl doen oplopen dat een 20 jaar oude Duits stuk vakmanschap toch zo blijft plakken. De Porsche neemt een afslag en achter mij doemt een rood italiaans race monster op. Het spelletje met de Porsche spelen we nog eens over. De F430 loopt overtuigener uit, maar door het Duitse verkeer blijf ik toch in de buurt. Prachtige speeltjes. Zelf steek ik liever minder geld in een vervoersmiddel en geef dat geld dan liever uit in Duitsland. Om met de koplampen van een naar eigen zeggen Spaans, maar duidelijk Roemeens model, te mogen spelen. Een accelleratie van 5 tot 15 cm onder de 5 seconden vind ik veel belangrijker dan de 0 - 100 sprint.

“Alles in ortnung?”, vraagt de Theke vraag terwijl ze met een schuin oog aan kijkt. “Ja prima, danke”. Ik lever mijn sleutel met onhandig kaartehoudertje weer in en open op het geluid van de zoemer de deur. Rijd vervolgens langzaam de heuvel af rijd van het zelfbenoemd One and only Men Spa. Ik open het dakraam. Ik stoom nog een beetje na van de Sauna. Ik zat er iets te lang in, gezellig kletsend met 2 Italianen. Zij waren hier een paar dagen op vakantie en vroegen mij naar mijn kamer met Amina. Wat de weer uitmondde in een vergelijkend waren onderzoek van alles clubs in de omgeving. De heren hadden zich ieder in Grimberg 5 kamer gangen gegund. Hun goesting was vandaag ver te zoeken. Acapulco is wel een chill-oord en zo verre kan ik me keuze van een dagje chillen dan ook wel voorstellen. Op het dakterras is het vrij rustig, weinig rokers zeker. Ik heb de tuin voor mijzelf en besluit om even 14:00 uur dat het mooi is geweest. Er is een koning jarig en dat moeten we gaan vieren. Het wordt verwacht dat ik dat kom vieren. Ik wil het ook gewoon gaan vieren. Dus met slechts zo’n 3 uur binnen de club gebivakkeerd verlaat ik het strijdtoneel weer. De mannen zijn inmiddels ruim in de meerderheid. Maar velen zitten in groepjes bij elkaar zonder aandacht te hebben voor de aanwezige dames.

In de douche voor de Sauna merkte ik dat Amina niet zuinig was geweest met haar Massage Olie op mijn rug. Het was dan wel echte olie. De massage was meer een soort strelen door zachte vrouwenhanden. In eerste instantie met ringen nog om, wat het niet beter liet voelen. Een massage kan een mooie manier om een uitgelopen kamergang vol te maken. Dit keer van de voren afgesproken voor een uurtje waarbij ze een massage beloofde. Ik had mijzelf tijd gegund voor 1 sessie van een uur, dus ging ik op haar voorstel van rustig aan voor een uurtje in. Amina draait normaliter nooit echt uurtjes wat ik uit haar verhalen op maakte. Vele dames die op kamer gingen, waren dan ook snel weer beschikbaar in de bar ruimte en de doorlooptijd was rap. Anders dan het pannenbakhaus in Ratingen waar je het best iedereen de hand kan schudden, wellicht zie je ze niet meer.

De ontlading in het rubber met Amina komt in doggy zo’n 40 minuten na het betrekken van de kamer. Het raam staat open en de vogeltjes fluiten. Ik hoor niets van het club gebeuren of muziek van de ruimte onder. Het voelt een beetje met een meisje sex hebbend in een Roemeens Center Parcs. We zitten op de eerste etage dus hoeven niet bang te zijn dat een buurman langs loopt om de hond te laten en ons onzedelijk bezig te zien. Enigzins verrast dat het zo lang duurde en met ongeloof word ik aangekeken als ik meld dat als ze de 2e meid die dag zou zijn, dat er nog een wel een uurtje bij had gemoeten. Niet dat die 2e meid er vandaag gaat komen. Het is een bliksem Acapulco bezoek. Onder een kort tijdsbestek en tijdsdruk relaxen. Het voelt gelukkig niet als druk en het was eigenelijk juist prima zo.

Amina opent het raam. “It’s warm”. Ik voel haar al eerder warmer worden en krijg klamme handen. Van mij of van haar? Ja van haar denk ik. Ze berijdt met haar handen op mijn borst en doet goed haar best. Ze leunt weer voorover, laat zich op mij vallen en we kussen. Even tilt ze haar hoofd op en heeft haar kettingje in haar mond. “Do you want to change position?”, vraagt ze. “No I like this. But if you’re tired let me know”. “No I’m not tired”, laat ze vervolgens blijken als ze behoorlijk lang in cowgirl blijft hangen. Ik mag dat wel.

Amina trekt haar blauwe string uit en stapt uit haar schoenen. “Now I’m small”, zegt ze. Ze zou me rechtop staand kunnen pijpen als ik op het bed zou staan. Amina veegt met een doekje haar lippenstift af en trekt me mee het bed op. We liggen daar net niet tegen elkaar. Zachte kusjes worden gewisseld met dit aantrekkelijke Roemeentje. Even onderhandelen we over extra’s. Anaal doet ze niet, wel FT. In beide geen interesse. Ik ben geen man van extra’s al zouden ze bij de prijs inbegrepen zitten.

Ik kom de trap op lopen en kijk recht in de typisch felle Roemeense oogjes van een prachtig meisje wat ik al eerder op de dag langs had zien lopen. Ze vraagt waar ik heen ga. Iets te drinken halen. Ik kom terug en we wenkt me bij haar te zitten. Ik vraag of ze mee gaat roken. Ze twijfelt even en gaat dan mee. Om de kou te overbruggen pakt ze van de kapstok een van de vele dames badjassen.  “Is it your first time here?”. “No I have been here many times, but not as of lately”. Na wat kusjes te hebben uitgewisseld en Amina de lippenstift van mijn lippen heeft afgeveegd besluiten we op kamer te gaan. Ik wacht boven als zij een sleutel gaat halen voor Champagne.

Het is rustig met vrouwen lijkt het. Zal te maken hebben met het Roemeens paasreces. Qua mannen druppelt het de hele dag goed door. Het is nog vroeg. Net nog in de ochtend als ik mijn bord en bestek inlever aan de bar. Ik voel me lekker. Goed ontbeten, lekker rustig aan. Vier broodjes, per stuk gepakt. Waarbij ik iedere keer toch wel iets meer luste. Heerlijk in het hoekje van het restaurant een kleine 3 kwartier over het ontbijt gedaan waarbij ik de binnen druppelende dames en heren wat gade sloeg. Ik klop mezelf even op de rug dat ik dan toch de juiste keuze heb gemaakt en van de ochtend en halve middag weer eens voor Acapulco heb gekozen. Een traditie overgenomen van Koninginnedag naar Koningsdag.

’s Ochtends als ik in Ratingen uitcheck en naar de auto loop ben ik er nog niet uit waar heen te gaan. Iemand oppert nog een dagje Panthera er aan te plakken, maar dan vind ik het jammer om zo vroeg weer te gaan. Liever iets anders. In de buurt, relaxed met ontbijt (in de club) en wat mooie dames. Even denk ik nog aan Living Room en goed gevulde omelet, maar de entree houd me tegen. Een paar uur LuLo is hem niet. In een service club wel ik toch het liefst wat langer met een dame als het kan. Ik bedenk me de tijden dat ik op zaterdags een half dagje Acapulco deed als ik toch in Duitsland was. Waarom ook niet. Dan kom ik daar ook weer eens.