Maandag, in de late namiddag nog eens afgezakt naar het SKW. Het was lang geleden. Dus de verwachtingen lagen torenhoog. Ik wou eens stevig gaan wippen.
Ik zie de dingen te graag zoals ik zou willen dat ze zijn, niet zoals de werkelijkheid. Een werkpunt voor mij.

Na mijn eerste twee rondjes (er volgden er nog meer), zag ik op het eerste zicht niet waar ik op had gehoopt. Dan maar een terrasje. Maar daarna nog steeds niets wat ik in gedachten had.

Op het einde van de dag bij deze vrouw binnen geweest. Ze was me bij mijn eerste rondjes niet opgevallen in haar lang kleed, maar toen ik haar later zag staan in haar lederen outfit en netkousen was de keuze snel gemaakt, want anders zou het niks worden...


Manar is lief, super vriendelijk en klantgericht. Ik heb het wel voor vrouwen met haar postuur ( niet graatmager ). Ze probeerde alles om me te plezieren.
En hier nijpte het schoentje toch wat. Ik was, zoals al te vaak, niet echt meegaand. Ik lag daar maar als een zak patatten zonder veel spraak en Manar maar van alles proberen. 
Op zeker ogenblik sprak ze dat ze me ging kaviaar geven, ik ben een greedy man, maar dat is echt niet mijn dada. Ik moest ingrijpen. 
Ze zag het ook wel aan mij. Nog een stevige 69, een beest met de twee ruggen en daarna heeft ze me vakkundig klaar getrokken.

Manar had ook wel gemerkt dat het allemaal niet top was. Vooral ik was niet top ( en dat is nog zacht uitgedrukt ). Tijdens de gezellige nabespreking verzekerde ze me dat het wel steeds beter wordt nadat je mekaar beter leer kennen. Ja ook business woman. En naar wat ik gehoord heb, boert ze niet slecht . En terecht, want ze heeft veel over en geeft veel aan haar klant ... 

De kans dat ik Manar nog bezoek is reëel, maar dan zeker met een hogere bloedsuikerspiegel. En op een maandag ga ik niet meer naar het SKW.

op dit forum met een blijkbaar goeie familiaal sfeertje  :-P

hoeren eerst, daarna pas (aangetrouwde) familie

Eindelijk.

mmm... teug genieten van een walking dinner, terug culinaire wandelingen op zoek naar de sappigste pruimen ...

Ik dacht al, sexmachine- Christina, sexmachine-Jessica ?
Je moet van alles proeven maar van beiden bloedgeil worden en willen knuffelen ( bah) in deze barre tijden, lijkt me zelf voor sm een stap te ver.

Zich voordoen als iemand anders, iets voor kleuters sub. Get a life ...  :040:

Deze candy girl heeft waarschijnlijk teveel gesnoept en door de corana-waanzin te weinig laten snoepen ...  dus kilootjes gekweekt.

Ik heb haar een fitness programma voorgesteld. Als ze dit rigoureus volgt, zullen de resultaten snel volgen.

Fitness is gezond. Seksen is ook fitness, je zou het elke dag dag moeten doen, en zoveel mogelijk met een ander toestel  :-P.

Ze zou goed zijn in fitness. Ze is heel veelzijdig. Ze kan tegelijkertijd met haar mond dit, met haar rechterhand dat en met de linkerhand nog iets anders .

Ze vroeg tijdens ons gesprek " am I fat  ? ". Ik ben een gentleman en geen leugenaar, dus ik zei "no darling, you are a whole lot of woman "

Dit ongeleid projectiel is blijkbaar terug, ik moet er dringend eens een klappekke mee gaan doen dan. Maar ik herinner mij dat een afspraak maken met haar geen laaghangend fruit plukken is . 

Als ik het goed zie, is haar haar nu rood. Hoe komt ze daar nu bij?

Ros bloed poept, naar men zegt, extreem goed?

Heb maar eens gekeken, en wat heb ik gezien.
Een grote dikke populist en een vacinnoloog met een te groot ego die zijn fouten niet wil of kan toegeven en die beiden reageerden alsof ze door een zieke hond in hun kont werden gebeten. Chapeau voor Kathleen ....


Waarom begrijpen velen niet dat je altijd iets kan bijleren als je de bereidheid opbrengt om te luisteren en niet onmiddellijk in de aanval te gaan ?


't Wordt echt tijd dat het SKWA terug open gaat.  Dan kan ik doen wat men dokter voorschreef voor mijn gezondheid. Minimum 2 x per week en altijd ander toestel gebruiken. Fitness verdorie. Heb een alternatief dat volgens mij beter is ..... :pompe  :amazone

Hieronder een brief van mijn vriend Jan , die ik niet missen kan en gelijk geef !

 
IK HEB BESLOTEN om geen mondkapje meer te dragen.

Een verstikkend gevoel overviel me op het moment dat ik in de supermarkt bij de kassa aanschoof. Om me heen gezichten achter mondkapjes alsof het nooit anders is geweest. Een bangmakende eenzaamheid die ik voelde te midden van de vele mensen om me heen. Al heel veel langer voel ik me triestig, machteloos en opstandig tegelijk bij het zien van de surrealistisch wereld, waarin we terecht zijn gekomen. Nu ineens werd het teveel…

Mondkapjes die slordig om een kin hangen, al tig keren verfrommeld uit een jaszak gehaald. Voorschriften over hoe een kapje te gebruiken is daarbij in het hoofd van de eigenaar al lang de gedachte niet meer. ‘Zolang er maar een lapje voor hangt’, wel. De gedachte aan een boete eveneens. Met hygiëne heeft het weinig van doen.

Op straat aangekomen hetzelfde beeld. Mondkapjes op de fiets. Op het gezicht van een chauffeur, alleen in zijn auto. Of gisteren in het bos, wandelend met mondkapjes in de wind. En op straat met gesloten winkels en horecazaken op de achtergrond als triest decor.

Is dit echt?

Een jaar lang dezelfde angstberichten. Steeds weer nieuwe cijfers. Iedere dag, en altijd alarmerend. Alléén maar alarmerend. Geven besmettingsgetallen daar geen aanleiding toe dan is er altijd wel een mutant die op zijn beurt staat te wachten . Passend in een niet aflatende angstcarrousel met het kapje als de nieuwe etiquette, mutaties en nieuwe cijfers als de constante motor er achter.

Verschillende gevoelens vechten om voorrang. Niemand die durft te zeggen dat de massaal gedragen mondkapjes niet volgens voorschrift worden gedragen en dat we daarmee met zijn allen een virus voor de vorm bestrijden. En iedereen die het weten kan.

Het voelt als een toneelspel waarin niemand een rol heeft gevraagd, maar iedereen ze accepteert. Een rol in de uitvoering van een beleid dat aan alle kanten rammelt, waarbij kleine en grote schandalen voortdurend over elkaar heen struikelen. Met angst door getallen waarvan niemand zich afvraagt of ze kloppen.

Er is zoiets als de psychische staat waarin je verkeert, waarin je zelf de mate van zingeving bepaald van de wereld om je heen. Dit begrip van de wereld, kort gezegd je gezonde boerenverstand als kompas dat de richting duidt waarop je mag vertrouwen, werkt dat niet meer?

Ben ik de weg kwijt?

Is de wereld om me heen de weg kwijt?

Het afgelopen jaar is aan ons voorbijgetrokken als een aaneenschakeling van zaken waarover fundamentele vragen aan de kant werden gezet. Over dubieuze besluiten, tegenstrijdige maatregelen en onzinnige uitkomsten. Over disproportioneel beleid dat eenkennigheid en incompetentie etaleerde en logica ontbeerde. Over de gretigheid waarmee angst tot management wordt gemaakt. En waar angst steeds weer de gladmaker is om voorgaande oneffenheden weg te strijken. Nieuwe ververste angst, zo lijkt het, om te laten vergeten dat de vorige niet klopte.

Het was die verontwaardiging die ik voelde toen het me teveel werd achter mijn mondkapje daar bij de kassa. Omdat het me niet meer lukt om geloofwaardig in te stemmen met een wereld die ongeloofwaardig is.

Ik ontken niet dat je aan corona dood kunt gaan of dat het je blijvend kan toetakelen, waarover ik weet uit eigen kring. Ik ontken ook niet dat je óók dood kunt gaan aan duizenden andere dingen. Ik ontken niet, ik accepteer daarmee dat het leven eindig is.

Wat ik niet accepteer is dat logisch denken hoort op te houden op het moment dat het ongewenst blijkt, als serieus afwijkend geluid de verdachtmaking van complot of soortgelijk over zich heen gelegd krijgt. En daarmee tot onontvankelijk wordt verklaard. Achteloos genegeerd, ongeacht de inhoud.

Ik wil mijn mondhoeken laten zien, mijn gezicht en daarmee iedere dag weer de wereld ‘gedag’ zeggen. De wereld omarmen met het vertrouwen dat ík er aan meegeven wil.

Om me daardoor de ruimte te geven om méér Jan te kunnen zijn dan de dag ervoor. Dat heet groeien. Zolang je leeft. En dat er een grens aan is weet ik.

Tot het zover is wil ik lyrische vrijheid voelen. De vrijheid om iedere nieuwe dag toe te zingen met al zijn risico’s. Dat wat iedere dag weer spannend en de moeite waard maakt. Dat wat leven heet.

Ik ben geen ontkenner van een virus. Ik ben erkenner en verkenner van het leven er omheen.

Zonder mondkapje vanaf nu.